بررسی ارتباط بین سطح سرمی سلنیوم با بیماری بهجت

سابقه و هدف: سلنیوم همانند سایر عناصر کمیاب و آنزیم‌های آنتی­ اکسیدان به عنوان یک عامل تعدیل­کننده ایمنی و آنتی­اکسیدان مطرح شده است. اخیرا کمبود سلنیوم در بیماری بهجت مورد بحث واقع شده است. به همین منظور مطالعه فوق با هدف بررسی ارتباط بین سطح سلنیوم با بیماری بهجت انجام شد. مواد و روش‌ها: مطالعه­ی حاضر از نوع مورد ـ شاهدی است که در گروه مورد 46 فرد مبتلا به بیماری بهجت و در گروه شاهد 46 فرد سالم بودند که در مرکز تحقیقات روماتولوژی انجام شد. از طرفی گروه کنترل از نظر قومیت و سن با گروه مورد همسان شدند. سپس سطح سلنیوم سرم با ‌روش اسپکترومتری با‌ جذب اتمی اندازه‌گیری شد ( Atomic absorbtion spectrometer Shimadzu AA-680 ) و میانگین سطح سرمی دو گروه با هم مقایسه و با آزمون t تجزیه و تحلیل شد. نتایج: میانگین سطح سرمی سلنیوم بیماران 38/15 ± 4/66 میکروگرم در لیتر بود. که به طور معنی‌داری کمتر از گروه کنترل سالم (18/17 ± 87/86) بود (0005/0 p< ). وقتی که فعالیت بیماری بر اساس ارزیابی کلی پزشک ( GPA ) در نظر گرفته شد اختلاف معنی‌داری (21/15 ± 57/66) و بیماران غیرفعال (75/14 ± 83/65) مشاهده نشد. علی­رغم یافته‌های فوق، افزایش معنی‌داری در سطح سرمی سلنیوم در بیماران مبتلا به درگیری چشمی مشاهده شد (001/0 p< ). نتیجه­گیری: نتایج نشان داد که در بیماری بهجت سطح سرمی سلنیوم پایین­تر از افراد سالم بوده و در کسانی که درگیری چشمی داشتند نیز بالاتر از افراد غیردرگیر می­باشد ولی بین سطح سرمی سلنیوم و تشدید فعالیت بیماری بهجت ارتباطی مشاهده نشد، که ضرورت انجام مطالعات بیشتر را ایجاب می­کند.